Johan Verminnen mijmert nog wel eens over de tijd waarin ze met z’n zevenen gezellig aan de tafel zaten. Van die zeven mensen leven er nu nog twee en dat doet Johan vaak beseffen dat het leven eindig is.
Hij moet er vrede mee hebben dat alles eindig is en hij klaagt niet. Hij voelt dat hij ouder wordt en heeft gezondheidsproblemen. Zo moet hij om te wandelen een stok gebruiken.
“Ik sta onder controle van belangrijke dokters en slik braaf mijn pillen. Het rebelleren van vroeger is verdwenen, ook dat was een fase. Ik ben nu beland bij de aanvaarding. De verpleegster die hier om de zoveel dagen komt, vraagt telkens: ‘Hoe gaat het?’ Dan antwoord ik: ‘Ik aanvaard het’”, glimlacht hij in Dag Allemaal.
Johan vindt van zichzelf dat hij meer zou moeten kunnen lachen. Maar het leven was vroeger minder diep en dan kon je al eens makkelijker lachen.
“Als je jong bent, is alles vluchtiger, ook het verdriet. Ik ben zeer kwetsbaar geworden en ik weet dat. Op alle gebied, zowel fysiek als geestelijk. En dat is nieuw. Ik was altijd gevoelig, maar niet kwetsbaar zoals nu.’”
