Jeroen Meus is altijd heel gefascineerd geweest door culturen die de overledenen op eten trakteren, ook al zijn ze er niet meer. Dat is een gebruik dat bij ons in Vlaanderen niet erg gebruikelijk is en net daarom boeit het Meus zo hard.
“Culturen waarin er offers gebracht worden, of de gestorvenen met veel schotels het graf ingaan, zoals bij de oude Egyptenaren. Er zit een grote schoonheid in dat soort rituelen, en er gaat iets heel troostends van uit. Maar wij doen dat hier niet, hè? Ik geloof dat we daar te zakelijk voor zijn, te nuchter”, zegt Meus in Humo.
Maar de familie van Meus heeft een soortgelijke traditie. Zij spreken elk jaar op Nieuwjaar met de hele familie af op het kerkhof, bij het graf van Jeroens broer Wim. Daar staan ze dan met champagne, Orval, met feest en muziek.
“Dat doet heel, héél veel voor mij, omdat ik dan zie hoe Wim ook na zijn dood zijn familie en zijn vriendenkring injecteert met schoonheid en brutaal optimisme. Iets van hem – een mentale erfenis die we telkens weer oppoetsen, eigenlijk – blijft zo leven. Ik weet niet of dat vaker wordt gedaan, of dat soort rituelen stilaan ingang vindt in Vlaanderen, maar mij doet het ontzettend veel deugd. Het voelt bijna verslavend aan.”
