Toen Karen Damen in 2008 haar grootmoeder verloor, verloor ze ook nog eens het kindje in haar buik. Haar grootste verdriet was er vooral voor het verlies van haar grootmoeder, want zwanger voelde ze zich nog niet echt.
“Het vruchtje in mijn buik was nog maar acht weken oud en was gestopt met groeien. Het was gewenst, natuurlijk, maar ik voelde me nog helemaal niet zwanger. Dat ik dus een curettage nodig had om dat vruchtje te doen afvloeien, was in mijn hoofd een abstracte operatie. En ik zeg ook niet dat ik het niet erg vond. Maar het was nogal rap koekenbak. Bovendien wist ik dat ‘het’ werkte. Ik ging ervan uit dat ik nog een kans zou krijgen op een nieuw kind. Als ik er toen al een had gehad, en ik zou dan een miskraam krijgen, had ik er wellicht anders in gestaan. Nu ik weet wat het is om zwanger te zijn en naar zoiets uit te kijken, lijkt me dat helemaal anders. Veel pijnlijker”, zegt ze in De Morgen.
Karen heeft het uiteindelijk bij één kind gehouden, hoewel ze toch nog lang over een tweede kind heeft getwijfeld. Maar ze voelde zich er niet klaar voor.
“Ik heb lang van de bevalling van Sky en de eerste jaren moeten bekomen. Nu is hij 13 en vind ik het heerlijk dat hij zelfstandig dingen kan en ik al eens kan weggaan. In het begin van het moederschap dacht ik echt dat ik er niet voor gemaakt was. Ik ben dan ook iemand die veel tijd nodig heeft voor zichzelf. Mijn me-time slorpte alles op. Toen ik de eerste weken alleen thuis was met Sky, overviel me een bevreemdend gevoel. Alsof er iemand gestorven was. Raar, hè? Ik besefte toen pas echt dat het ouderschap onomkeerbaar is. Ik viel even in een gat. Shit, dacht ik, mijn leven wordt nooit meer hetzelfde. Nu noemen ze dat de babyblues, of erger: een postnatale depressie. Gelukkig duurde dat maar een paar weken.”
