Het leven van een K3’tje is leuk, maar vooral heel pittig. Er waren periodes waarin Karen Damen, Kristel Verbeke en Kathleen Aerts amper tijd hadden om te rusten en alweer heel snel van het ene optreden naar het andere moesten.
“Wanneer ik mijn auto op de parking zette en met mijn koffer in het busje van Studio 100 stapte, legde ik mij neer en sliep. Bij aankomst wist ik vaak niet waar ik wakker werd. Groningen, Hasselt, Eindhoven? Wist ik veel. Wij werden gebracht naar waar we de volgende show moesten geven. Het enige dat wij deden was slapen en werken. Mensen vroegen me wel eens: wat vond je van Groningen? Geen idee, niets van gezien. Het was een luxueuze situatie, dat weet ik ook wel, maar wij werden wel geleefd”, zucht Karen in De Morgen.
In 2008 verloor Karen haar grootmoeder, maar ook haar ongeboren kind. Toch moest ze blijven doorgaan met K3. Al heeft ze gelukkig nu niet het gevoel dat ze daar niet om heeft kunnen rouwen.
“Zo kijk ik er gelukkig niet naar. Maar het was wel heftig. Ik moest de dag erna in Sint-Niklaas optreden, interviews geven en meet-and-greets doen om tien jaar K3 te vieren. Wij werden ook nog door een filmploeg gevolgd, herinner ik me. Heel af en toe, wanneer ik het moeilijk kreeg, liep ik even weg om te huilen. Wat later kwam ik dan terug en deed ik alsof er niets aan de hand was. Hoe kon ik ook anders? Er stonden tienduizend vrolijke kinderen, die hadden geen boodschap aan mijn verdriet. Op hetzelfde moment zat de familie bij mijn grootvader. De dag nadien kwam ik pas ’s avonds laat thuis van een optreden in Eindhoven. Ik deed de deur van mijn huis achter me dicht en wist: nu mag ik eindelijk écht rouwen. En dan ben ik pas echt begonnen met huilen.”
