Timon Verbeeck lijkt de rust zelve te zijn. Hij lijkt niet meteen iemand die veel frustraties heeft in zijn leven en die overal doorheen fladdert. Toch zijn er wel degelijk frustraties.
“Ja: dat ik geen rijbewijs heb. Ik moet me altijd in zoveel bochten wringen om van A naar B te raken! Het positieve gevolg is wel dat ik inmiddels een pro ben in de discipline ‘op onmogelijke tijdstippen op plekken raken die eigenlijk onbereikbaar zijn zonder auto’. De wereld van Ubers en Blue-bikes kent geen geheimen meer voor mij, en het Belgische spoorlijnnetwerk zit tot in de kleinste finesses in mijn hoofd”, lacht hij in Humo.
Maar ook daar schuilen weer frustraties, want hij vindt het vreselijk om op de trein te zitten. Zeker wanneer iemand de trein opstapt die je vaag kent en ook nog eens tegenover je komt zitten.
“Vaak heb ik gewoon zin om wat muziek te luisteren, maar op zo’n moment weet ik: nu moet ik de hele rit lang praten! Dan twijfel ik zelfs: zal ik eerder afstappen en doen alsof ik al ben waar ik moet zijn? Tot nu toe ben ik altijd blijven zitten.”
