Dankzij ‘Een Echte Job’ heeft Stephanie Planckaert kunnen ervaren wat de job van zorgkundige inhoudt. Ze vond het heel interessant om te doen, maar het was toch soms ook zwaar.
“Vooral de shiften. De vroege, de late, de nacht…Bovendien kwam ik ook altijd van ver en had ik alle ziekenhuisdagen snel na elkaar gepland. Dat betekende thuiskomen, slapen en weer vertrekken. Mijn gezin heeft niet veel aan mij gehad. Gelukkig ging Christopher in die periode niet naar Frankrijk en was hij er voor de kinderen”, zegt Stephanie opgelucht in Story.
De Planckaert-dochter moet ook toegeven dat ze soms heel empatisch is. En dat is misschien niet altijd even ideaal bij een job in de zorg.
“Ik vond het vreselijk dat die mensen aan het afzien waren. Ik wilde hen van die pijn verlossen, maar dat ging niet. En je kan ook niet zeggen dat het goed komt, want dat weet je niet. Wat mag je dan wel en niet zeggen? Ik probeerde hen vooral goed aan te voelen en voor wat afleiding te zorgen. Ik heb geen tranen moeten laten, die kwamen pas na de shift. Ik bleef ook na mijn uren opvolgen hoe het met de patiënten ging.”
