Momenteel staan ze samen op het toneel in ‘Assisen 3’, een productie van Uitgezonderd. Theater!, Sandrine André en haar man Hans Ligtvoet. Sandrine had al enkele jaren niet meer geacteerd in het theater, maar de zin was groot om dat bij ‘Assisen’ terug te doen. “Ik had de makers van ‘Familie’ gevraagd om mijn personage Véronique wat minder aan bod te laten komen. Dat hebben ze ook gedaan… anderhalf jaar geleden toen we normaal ‘Assisen 3’ moesten brengen. Door corona staan we nu pas op de planken en heeft Véronique wel weer een belangrijke verhaallijn. Het zal dus nog pittig worden de komende weken”, vertelt Sandrine aan Primo.
Voor Sandrine en Hans is samen acteren in ‘Assisen 3’ een terugkeer naar waar het voor hen allemaal begon. In 1995 leerden ze elkaar kennen op de planken. Het was liefde op het eerste gezicht, maar konden de liefde voor elkaar niet toelaten in hun leven, aangezien ze elk in een relatie zaten. “We dachten dat de relatie wel zou overwaaien, maar niet dus. Hans en ik werden steeds meer naar elkaar toegetrokken en twee jaar later hebben we beslist om er toch voluit voor te gaan.” Het koppel was uiteindelijk al 15 jaar samen voordat ze elkaar het jawoord gaven. “We gingen eigenlijk nooit trouwen. We vonden dat geen meerwaarde. Op mijn dertigste kreeg ik een ‘we blijven samen’-ring in plaats van een trouwring. Maar toen ik elf jaar geleden thuiskwam op mijn verjaardag, stond het huis vol tulpen, was er champagne en ging Hans op één knie. Ik had echt niets in de gaten”, blikt Sandrine terug op het romantische huwelijksaanzoek.
Toch was het niet altijd rozengeur en maneschijn voor het koppel, en net zoals vele andere koppels heeft het koppel ook enkele moeilijke jaren achter de rug. In 1999 stierf Hans zijn moeder, gevolgd door zijn vader in 2007. In 2008 stierf Bert André, de vader van Sandrine. Daarbovenop werden haar moeder en oom dement en raakte het koppel maar niet zwanger. “We zijn elkaar toen in die sombere periode een beetje uit het oog verloren. We stortten ons allebei op ons werk waardoor we elkaar nog amper zagen. De voorbereidingen van ons huwelijk brachten ons weer dichter bij elkaar.” Dat hun kinderwens niet vervuld is geraakt, is voor het koppel geen issue meer. Ze zijn inmiddels grootouders geworden van het kleindochtertje van Hans. “Maar ik voel me geen oma. Net zoals ik me nooit een moeder heb gevoeld voor de kinderen van Hans. Doris (het kleindochtertje) mag van mij gewoon Sandrine zeggen. Al komt er af en toe wel ‘Oma België’ uit”, lacht Sandrine.
