Caroline Maes heeft altijd moeten werken voor haar geld, ook als ze nog student was. Als ze wilde uitgaan of nieuwe kleren wilde kopen, dan betaalde ze dat met het geld dat ze verdiende in de parfumerie waar ze werkte.
“Sparen was niet mijn beste kant. Ik had dat misschien beter wel wat gedaan. Voor alle duidelijkheid: ik ben thuis nooit iets tekortgekomen. Maar als ik de nieuwste hippe broek wilde, moest ik die wel zelf betalen van mijn ouders”, zegt Caroline in Story.
Als je iets wil, dan moet je daarvoor werken, daarover waren haar ouders heel duidelijk. Niks komt zomaar uit de lucht gevallen.
“Ik heb ook nog in cafés, een kledingwinkel, een fruitkraam… gewerkt. Allemaal jobs waarbij je in contact komt met veel mensen, van alle lagen van de maatschappij. Je verkoopt niet alleen, maar vervult ook een sociale functie, want je luistert naar hun verhalen.”
