Toen Candice Martens zes jaar geleden merkte dat ze nog maar weinig emoties voelde en dat niks haar nog kon verbazen of raken, trok ze aan de alarmbel. Ze wist dat er iets grondig mis was, maar wat.
“Op datzelfde moment stond het nieuwe schooljaar voor de deur. Ik sta graag voor de klas, maar lesgeven is lang niet de enige taak van een leerkracht. Leerlingen zien je als een vertrouwenspersoon. Mijn probleem was dat ik hun problemen mee naar huis nam. Ik had een sterke band met hen en vond dat geweldig, daarom vond ik het ook zo moeilijk om die job los te laten. Maar ik moest wel, om eerst zelf beter te worden”, zegt Martens in Dag Allemaal.
Candice besloot dat het beter was om een loopbaanonderbreking te nemen, al was het daar eigenlijk al te laat voor. Candice zat al veel te diep.
“Het enige wat me nog kon opbeuren, was gaan feesten. Zo kon ik even ontsnappen aan de realiteit.’”
