Iedereen is wel eens een dag of een tijdje ongelukkig. Dat overkomt ons nu eenmaal. Maar bij Annelien Coorevits moet er al veel gebeuren voor ze echt ongelukkig is.
“Ik kan de dingen doorgaans goed relativeren, en gelukkig maar, want ik heb door de jaren heen al wat tegenslagen moeten verduren. Maar voor het eerst in mijn leven is er iets dat ik niet kan relativeren, en dat is het overlijden, van mijn beste vriendin, vorig jaar. Zelfdoding. Ik kan dat niet plaatsen, het heeft een krater geslagen en ik krijg dat gat met geen mogelijkheid opgevuld”, zegt ze eerlijk in Het Laatste Nieuws.
Annelien kende Nele van de school van haar dochter Elena. Ze zagen elkaar tot 4 keer per week en kwamen ook geregeld bij elkaar over de vloer.
“Een betere vriendin dan Nele bestond niet. Ik de rationele, zij de emotionele. De perfecte tandem. Ik wist dat Nele het moeilijk had— ze had veel meegemaakt — maar ze had haar drie kinderen en ik kon nooit denken dat ze zichzelf iets zou aandoen. Ik vraag me nog altijd af: had ik meer kunnen doen? Ik denk het niet. Maar toch.”
